ئەزىز ئەيسا ئەلكۈن
 
ئىلاۋە: ئەشۇ يىللاردا بۇ شېئىرنى يېزىشتىن تۇغۇلغان ئويلار – بىز ئادەملەر بۇ دۇنياغا ئاپىرىدە بولغاندىن بۇيان “ھايات ئىشقى” نىڭ ھۇزۇرىدىن، “ئاخىرەتلىك “ نىڭ غېمىدىن ئۆزىمىزنى قاچۇرالىغان ئەمەس. ھاياتىمىز مەلۇم باسقۇچقا يەتكەندە مۇشۇ بىر – بىرلىرىگە قارمۇ – قارشى ھۇزۇر بىلەن ئەندىشە ۋەسۋەلىرى بىز ھاياتلىق مەنىسىنىڭ نېمە ئىكەنلىگىنى چۈشۈنۈپ يىتىپ بولغۇچە ئۆمۇرىمىزدىن خوشلىشىپ كېتىپ بولىدۇ….. مېنىڭ دېمەكچى بولغىنىم بەلكىم مەن ئىنسان ھاياتىنىڭ بىز قوبۇل قىلىشقا مەجبۇر قىلىنغان تەبئىي قانۇنىيىتى بىلەن قەلبىم قېتىدىن ئۇرغۇغان سوبيېكتىپ تۇيغۇمنى گۈزەل ئۇيغۇر ئەدەبىي تىلىدا شېئىرى ھېسسىيات بىلەن ئىپادىلەشكە تىرىشىپ كۆرگەن بولسام كېرەك, ئېھتىمالىم. ئەمما شۇنىسى ئېنىقكى مەن بۇ شېئىرنى ئىنسان ھاياتىنىڭ ئەركىنلىكىنى، ھايات – ماماتلىقى ياكى ئۆمرىنىڭ ئۇزۇن -قىسقىلىقىنى چەكلەيدىغان تەبئىي قانۇنىيەتلىرىگە ئەمەس، بەلكىم ئادەملەر تەرىپىدىن يارىتىلغان ھاياتنىڭ سۇنئىي كىشەنلىرنى پاچاقلاشقا، بۇ ھاياتلىقتا مەن ئۈچۈن يارىتىلغان ئ‍ادالەتسىزلىكلىرىگە تىز پۈكمەي، ھاياتنى قىزغىن مېھرى – مۇھەببەت بىلەن باغاشلاشقا، ئۆزۈمنى تولۇپ – تاشقان ئۈمىد بىلەن، ئىجابىيلىق بىلەن مەن كۈتۈۋاتقان گۈزەل كېلەچەك ئۈچۈن مېھنەت ۋە ھىممەت بىلەن ياشاشقا دەۋەت قىلىۋاتقان بولسام كېرەك يەنى مەن مىلادى 1998 – يىلى غازىيانە ئاقسۇدا ياشاۋاتقان كۈنلىرىمدە !

(بۇ شېئىر 1998- يىلى 12- ئاينىڭ 31- كۈنى ئاقسۇ گېزىتىدە ئەزىز ئەيسا (يول) نامى بىلەن ئېلان قىلىنغان) 

ھايات ئىشقى

ئىككىلەنمەيمەن،
سۆيگۈ ئالدىدا.
زارلىمايمەن،
تەقدىر قوينىدا.
يانغىن…
ئوتتىن پۈتكەن يۈرەك.
ئىرادەم ھاياتقا-
خانتەڭرىدەك….